به سادگي يك شعر

توي يک ديوار سنگي دو تا پنجره اسيرن

دو تا خسته دو تا تنها يکيشون تو يکيشون من

ديوار از سنگه سياهه ، سنگه سرد و سخت خارا

زده قفل بي صدائي به لباي خسته ما

نمي تونيم که بجنبيم زير سنگينيه ديوار

همه عشق من و تو قصه هست قصه ديدار

هميشه فاصله بوده بين دستاي من و تو

با همين تلخي گذسته شب و روزاي من و تو

راه دوري بين ما نيست اما باز اينم زياده

تنها پيوند من و تو دست مهربون باده

ما بايد اسير بمونيم زنده هستيم تا اسيريم

واسه ما رهايي مرگه تا رها بشيم مي ميريم

کاشکي اين ديوار خراب شه من و تو با هم بميريم

توي يک دنياي ديگه دستاي همو بگيريم

شايد اونجا توي دلها درد بيزاري نباشه

ميون پنجرهاشون ديگه ديواري نباشه

پي نوشت : يه عزيزي داره از تمامه تلفن عمومي هاي شهر به من زنگ مي زنه و حرف نمي زنه اگه كسي رو موقعه حرف زدن با تلفن عمومي ديديد محض اطمينان يه فحش بهش بديد
استرس نوشت :امتحان ها يكي داره بعده اون يكي تر مي خوره ، خدا اين ترم رو به خير بگذرونه